Seite:Nordhüsche rieme unn biller-40.jpg

Unn alle fremden Keste sinn,
Die rinn zu unsen Thore ziehn,
Willkommen zu Märtine.
Unn Doctor Luthersch wärd gedohcht,
Unn manches Vivat ehn gebrocht
Bi Brohten unn bi Wiene.

Hier ässen se das Obendbruht,
D'r Meister äß värr Schrecken tudt,
Sie wackelt mött d'n Muhle.
Ann ohler Krosse mött d'rzu.
Sie fellt binoh vom Schtuhle.

Dach frein mih uns, wänn zu Märtin
Kahr fierlich die Glocken kiehn,
Unn Lied unn Klesser klingen.
„Wär nich liebt Wien, Wieb unn Gesank,
Där äß ann Narr sinn Läben lank“
Mih fruh unn frehlich singen.

2) 's Heckemännichen in Nordhusen.

Es hätt maisch änne jedwede Schtadt
An Wunnern unn Wohrziechen genunk unn sattm
Unn au von Nordhusen, wie bekannt,
Wären värr ortennähr säbben Hauptwunner genannt.
Als „'s Rohthuß, von Quaderschteinen uffgesierhrt,
D'r Ruhland, där kliechsam mööt d'rzu gehiert,
D'r Vogel, där värr d'n Vogel uff änner Schtangen schtund,
Schtieht uff d'n Rohthußboddeme inzund,
D'r Stein an Töpperthore äß au von do furt
Unn an d'n Rohthuse ingemuert,
D' Fäldschlangen, die Anrees Pegnitzer koß,
Unn wär wei0 wie wiet mank d' Fiende schoß,
Die abber d'r ohle Kowatsch möttnahmb,
Do ha als Fiend därch Nordhusen kahmb.
Säxtens d' Kunst unn 's Schöppmännichen d'rzu
Brängen d'n Lieten 's Laufwasser zu.
Säbbentens d' Quälle, die hiete nach in Schwange,
Wu vehle Hußfrauen d'n Born lohßen lange,
Hingern Elsebetten wu d'r Schpöttel schtieht,
Unn Junk unn Ohlt mött Hangeltöppen hännekieht
Unn d' Mähde Stunnen lang mött d'r Emmern ruhn,
Unn mött öhren Borschens kiethlich thun.